Oude Grachtje (2)

11 maart 2020 om 12:00 Column

Ik zit dus samen met mijn dochter in een rolstoeltaxi en we moeten naar Laren, maar we rijden in Amersfoort. Een raadsel? Helemaal niet. De rolstoeltaxi moet nog even een klantje oppikken bij het ziekenhuis. En terwijl de taxi doordendert, denk ik nog even na door over Kit uit de hoogste flat in het Soesterkwartier,

Op afstand is hij de stoerste jongen van heel de school, die vaak zo aardig is om een eindje richting Soest met me op te fietsen. Voor de gezelligheid. Vaak rijdt hij met me op tot aan het verpleegtehuis bij de hockeyvelden.

Daar in het tehuis heb ik verdorie nog toneel gespeeld. Voor een kudde rolstoelen en een stelletje omgewoelde bedden doen we zogenaamd een detective. Wat hebben we zelf een lol.

Maar achteraf lijk ik wel op zo'n doodenge Cliniclown. Inderdaad, één met zo'n vreselijk gezicht, en die enge handen en voeten. Dat dergelijke types nog gewoon in het wild frank en vrij rondlopen, onbegrijpelijk. En o ja, ze collecteren ook nog voor types.

Hoera, daar is eindelijk het ziekenhuis. Schier een onneembare vesting, lijkt het wel. Maar de chauffeur doet of hij kind aan huis is in de meer dan griezelige parkeergarage. Maar eerlijk is eerlijk, dat lukt hem allemaal heel aardig. Eindelijk heeft hij ook nog een parkeerplaats te pakken.

Nu ontbreekt alleen nog het vermaledijde klantje. Waar is het klantje? Het klantje heeft toch zeker geen pootjes gekregen in die stikdonkere parkeergarage van het ziekenhuis? Ha, daar wordt op de bus geklopt. Het klantje meldt zich in een rolstoel.

Zij moet dus naar Soest. Eerst volgt nog een aanzet voor een heuse ruzie. Het gaat over de wachttijd. Mevrouw wacht al bijna heel de middag. Nog een geluk dat de chauffeur al zijn clichés van buiten kent. Daarbij, kijkt hij op zijn horloge, is het de hoogste tijd om richting Soest te gaan.

Aaaai, daar doemt weer huizenhoog het silhouet van Kits flat op. En weer komen de herinneringen aan mijn vriend dichterbij, nu hand in hand met de vraag: waar hij is eigenlijk gebleven? En dan weet ik het weer.

Kit heeft zichzelf van het leven beroofd ergens in Nieuw-Guinea. Daarna is hij door heel zijn familie heel erg doodgezwegen. Niemand wil meer over Kit praten, hoor ik later van zijn dochter via Facebook.

En ik? Ik sta ook met mijn mond vol tanden. Niets voor mij. O ja, ik heb nog eens zo'n draagbare radio van Kit geleend. Heb ik die ooit nog wel eens teruggegeven?

(Wordt vervolgd)

Boudewijn Paans

advertentie
advertentie