Rembrandtlaan

Nogmaals, ze raken thuis niet uitgelachen over mijn voornemen om druiven te plukken. Ha, ha, ha, zijn die lachers dan helemaal vergeten dat ik hoogst persoonlijk wekenlang aardbeien heb geplukt bij boer Lanser? Op mijn knieën heb ik mandjes vol gevuld. Oké, soms heeft de boer wel eens wat te zeuren. Hij zeurt omdat ik een paar van zijn zomerkoninkjes per ongeluk tot moes heb geknepen.

Eigenlijk vind ik dat knap kinderachtig. Echt waar. Maar ja, die agrariërs hebben altijd wat te zeuren. Let maar eens op: de ene keer is het nat en de andere keer is het weer te droog. Met gemak kan je zo pagina's vol met dat boerengezeur vullen.

Of de druivenplukkers bij ons thuis nog koffie willen? Een domme vraag, maar gelukkig willen ze geen koffie meer. We moeten nog naar Bordeaux en dat is niet naast de deur. Daarbij wacht Wim. En Wim is een beroemde journalist die voor mij regelmatig prachtige stukken schrijft voor de gids van de VPRO. Zijn vriend is Frits en die heeft weer een camping naast een Franse druivenboer.

Zijn we er nu? Bijna. Want Frits en de Franse druivenboer helpen elkaar: naoberschap, zeg maar. De boer egaliseert en draineert het campingterrein en Frits zorgt er voor dat druiven van de struiken komen. Dat doet hij dan met Wim en zijn vrienden.

En daar sta je dan tussen de Franse ranken met een krukje, een emmertje en een schaartje. En nu? Nog een geluk dat een Fransman nog me heel snel en behendig voordoet welk trosje ik van welke rank ik moet knippen. Eerlijk waar, die Fransman doet dat zo handig dat ik hem eigenlijk geen werk uit handen wil nemen. Je hebt tenslotte zo een naam.

Daarbij ben ik niet zo handig met schaartjes. En dat komt weer door moeder. Zij vindt de kleuterschool op de Rembrandtlaan maar niets voor mij. Zij houdt me liever nog wat thuis. Wat ze me op zo'n kleuterschool leren kan zij mij ook bijbrengen vindt ze. En wat krijg je dan? Dan sta je in Frankrijk zo'n beetje als Jan met de korte achternaam tussen de Franse ranken. Nog een geluk dat mijn ronduit kneuterige geknip in het geheel niet opvalt. Want moet je de rest van de plukkers eens zien. Als razenden knippen ze de ranken kaal. Of hun leven er van afhangt.

Je zou het uitslovers kunnen noemen, maar het zijn gewoon Hollanders die weer eens hun beste beentje voor zetten. Overal doen ze dat. Langs de voetbalvelden, op de schaatstribunes, maakt niet uit.

Maar dan komt het absolute hoogtepunt van de dag. Wim heeft geen woord teveel gezegd. Ik krijg de lunch van mijn leven. Naobuurschap kan niet op een lege maag. En de boer vindt dat je wat je plukt ook moet proeven. En wanneer ik dat doe kijkt de Franse wijnboer een petit beetje vreemd.

Wordt vervolgd...

Boudewijn Paans.