Soesterbergsestraatweg

De Soldatendag van mijn broer in brasserie De Lange Duinen lijkt een moment op een nazit van een begrafenis of een crematie, maar dan wel eentje zonder overledene. En die vergelijking komt door het weerzien van mijn nichtje Rita. Want over haar heb ik ooit in de jaren tachtig nog een zogenaamd zedenromannetje 'Het begrafenisnichtje' geschreven. Uiteraard was dat pure fictie, immers want wie zit daar nogal prinsheerlijk in het Soester zonnetje? Inderdaad, Rita's man: Jack.

Na de lunch moet er ook nog worden gewerkt. Kijk maar, mijn broer begint mooie kaartjes met steekwoorden uit te delen. Wat dat moet? Heel simpel. Er worden groepjes gemaakt en die wordt vriendelijk gevraagd om aan de hand van de steekwoorden op de kaartjes herinneringen op te halen en dat allemaal in het openluchttheater. Dat wordt gegarandeerd heel leuk, maar ik doe niet mee.

Ik heb ook nog twee excuses. Excuus een is dat ik op deze plek in deze krant al ruim vijf jaar herinneringen mag ophalen, daarbij geef ik het woord graag eens aan een ander.
En excuus twee is het aangerichte buffet op het podium van het theater. Het lijkt verdorie wel of moeder en haar zusjes voor even zijn herrezen om Apfelstrudel, Bienenstichtorte und so weiter klaar te maken. Maar da's grote onzin natuurlijk.

Mijn broer heeft de lekkernijen rechtstreeks uit Duitsland laten komen en reken er op dat ik ongegeneerd aanval. Ik heb toevallig heel wat in te halen op taartgebied. Want ook vragen ze vroeger of ik iets van de overheerlijke taart wil. Duitsers zijn echt niet altijd moffen. Wanneer ik dan ja zeg moet ik onmiddellijk mitkommen. Wat 'we nou krijgen' ontdek ik in de keuken.

Eerst wordt de keukentafel afgeruimd, zodat zelfs geen blind paard er schade aan kan richten. Vervolgens krijg ik de grootste handdoek om die bij de HEMA te koop is. Ik verwacht tenminste een openhartoperatie maar ik bekom eindelijk een stuk taart, dat potverdorie dubbeltjes al een beetje voor is gesneden.

Het is net of het stuk taart bij het oversteken onder een auto is gekomen. O ja en dan mag ik eten. En wanneer dat eten toch wat te spastisch gaat, nou dan word ik gevoerd. Even vlug en niemand hoeft het te zien. Kijk want ze doen gewoon de keukendeur dicht.

Later, als er op mijn werk wat te vieren valt, moet ik in een kring zitten. In een kring ja, met vaak een grote vette moorkop op schoot. Een moorkop die je geniepig aankijkt met ogen die zeggen: hé, zal ik jou eens lekker vies en vuil maken?

En nog later. Wanneer ik een eigen kamer heb met wel twee telefoons op mijn bureau moet ik altijd hoognodig vergaderen wanneer er iemand op taart gaat trakteren, Vandaar dat ik mijn schade heerlijk inhaal op de Soldatendag van mijn broer.

Boudewijn Paans.