Molenstraat

Dus moeder ligt met een herseninfarct in Zonnegloren. Ze moet eigenlijk naar een verzorgingstehuis, maar wil dat niet en de postbode stopt een brief bij mij in de brievenbus. De afzender op de envelop zegt me niets. De inhoud meldt des te meer. Het is een uitnodiging van de Faculteit der Geneeskunde Rijksuniversiteit Leiden. O jee, denk ik nog: nu ben ik er gloeiend bij. Want ooit willen ze me in Leiden nog opereren, Hebben daar uiteraard alles uit de kast gehaald en opgepoetst om mijn achillespezen eens lekker te verlengen. En dan roept moeder op het moment suprême zo hard als ze kan in een overvol auditorium: in mijn zoon wordt niet gesneden.

Nou, gelukkig gaat de brief daar in het geheel niet over. De universiteit organiseert een groot congres over spastische en slappe verlamming van hand en voet en ik word uitgenodigd om daar als ervaringsdeskundige iets te vertellen.

Ik wil niet verwend overkomen maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit ervaringsdeskundige heb willen worden. Ook niet toen ze op school ernaar vroegen. En toen ik bij een soort psycholoog zei dat ik wel in een krant of zoiets zou willen schrijven moest 'ie heel geheimzinnig lachen.

Maar wanneer ik zie wie de brief van het congres heeft ondertekend spring ik – uiteraard bij wijze van spreken – een gat in de lucht. Moet je zien: de organisator van het congres is ook nog de baas van het militaire revalidatiecentrum in Doorn. Wat wil een mens nog meer voor zijn moeder?

Dus ik naar Doorn waar ik me nog verbaas over het grote aantal gewonde jongens die daar dag en nacht worden gerevalideerd, terwijl volgens het allerlaatste nieuws het land in het geheel niet in oorlog is.

Doch nu ter zake, vindt ook de organisator van het congres c.q. baas van het militaire revalidatiecentrum. Wat wil ik? Wil ik nog meer dan een boekenbon? Ook nog een vergoeding van de reiskosten? Of een extra nachtje logeren in Noordwijkerhout voor mijn medewerking als ervaringsdeskundige? De organisator weet het nu ook niet meer.

Met het zweet op mijn rug prevel ik mijn wens. Pardon? De geüniformeerde organisator doet nu of hij me niet heeft verstaan. Heb ik wel meer last van. Je bent ervaringsdeskundige of niet, dus doe ik mijn wens nog een keer in de herhaling. Mijn hemel, kijkt de organisator van het congres of de moffen het land opnieuw ongevraagd zijn binnengevallen. Zo'n beetje stram in de houding begint hij de toelatingseisen van het revalidatiecentrum op te sommen.

Wanneer ik nog net kan opmerken dat moeder van huis uit toevallig wel Martha Soldat heet, geeft hij zich over. Moeder kan komen.

Wordt vervolgd.

Boudewijn Paans