Lange rijen met Nederlanders bij de bussen die hen naar het vliegveld zullen brengen.
Lange rijen met Nederlanders bij de bussen die hen naar het vliegveld zullen brengen. Herman Posthuma

Terug uit Peru: 'Verschillend en toch allemaal gelijk'

16 april 2020 om 10:30 Corona

SOEST Herman Posthuma, zijn vrouw Marion van Dorresteijn, hun dochter Dewi en diens reisvriendin Sen zijn weer veilig geland en thuis. Het echtpaar op wereldreis en de twee reisvrienden aan de vooravond van een vierdaagse bergtocht. Toevallig alle vier in Peru, op de dag dat het land vanwege corona dicht gaat. Ruim drie weken zaten de vier gevangen in de maatregelen die de Peruviaanse overheid had genomen in de strijd tegen de verspreiding van het virus. Posthuma wil er nog wel wat over kwijt.

,,Het is 15 maart, acht uur, we zitten aan het ontbijt als onze hoteleigenaresse Vanessa ons vertelt dat vandaag om 24.00 uur Peru in lockdown gaat. Onze dochter Dewi zit dan nog in een bus onderweg naar Huaraz voor een vierdaagse hike door de bergen. Zitten we wel samen in Peru, maar 18 uur rijden bij elkaar vandaan. Om negen uur hebben we contact met elkaar. Probeer hierheen te komen want Peru gaat op slot en ik weet niet wat dat allemaal gaat betekenen en dan is het wel fijn als we bij elkaar zijn, zeg ik haar. Een half uur later: ,,Pap we komen hier niet weg, alle bussen zitten vol.?

Vanessa weet gelukkig raad. Zij weet dat er vandaag een taxi gaat naar een zuidelijke stad en als zij daar kunnen komen dan neemt deze taxi chauffeur ze mee naar ons. Dewi en haar reisvriendin weten vervoer te regelen en zijn op pad voor een rit van negen uur. Om zes uur in de avond blijkt het meeting point niet te werken. Dewi is er, maar geen taxichauffeur en het wordt donker. Militairen verschijnen en jagen Dewi en vriendin weg. Twee mooie jonge meiden met rugzakken in het donker op een onbekende plek en nog steeds geen taxichauffeur. Met behulp van een constant bellende Vanessa krijgen wij om half acht het verlossende bericht: yess, we zitten in de taxi en zijn onderweg.

Het is half acht, nog negen uur rijden en om middernacht moet iedereen binnen zijn. Dat wordt nog een spannend nachtje. Voor de taxichauffeur, voor de meiden, wegduikend bij roadblocks en intussen zeventien uur niet kunnen plassen, en voor papa en mama. Maar uiteindelijk half 5 in de ochtend komen ze heelhuids aan bij ons hostel. Gelukkig samen aan het begin van drie weken lockdown in Peru.

Veel mensen, die zoals wij in een vreemd land vastzaten kunnen deze verhalen vertellen, maar er is ook een ander verhaal. Dat verhaal wordt te weinig verteld. Het is het verhaal van gewone mensen in een arm land, die zien dat hun inkomen verdwijnt en desondanks ons vriendelijk blijven groeten. Mensen die het zwaar hebben en toch nog grappen met ons maken, omdat lachen ook een remedie is.
Ambassademedewerkers die met een belachelijke onderbezetting dag en nacht in touw zijn om ons gestrande reizigers te helpen. Natuurlijk gingen er dingen mis, maar uiteindelijk ging er vooral heel veel heel goed en zijn wij weer thuis. Uitgeleide gedaan door militairen en politie die in moeilijke omstandigheden hun werk moeten doen. Soms nors, maar toch ook heel vaak vriendelijk en uiteindelijk werden we uitgezwaaid met de duimen omhoog. En dat is wat mij vooral bijblijft na deze reis, het besef dat wij allemaal mensen zijn en hoe verschillend ook, vooral toch heel erg gelijk."

advertentie
advertentie