Stadhouderslaan

Nadat Marc de hand van mijn dochter heeft gevraagd denk ik dus: hoe kom ik ooit met de bruid aan mijn hand galant en zwierig van de trap af, zoals bijvoorbeeld in een Amerikaanse film.

Immers, van nature ben ik geen trappenmens. Die heb je wel. Types die van heel ver al beginnen te schreeuwen dat ze wel even de trap nemen. Dat vinden ze o zo fijn en ook nog mieters machtig. De pondjes vliegen er dan namelijk vanzelf af. Echt, de trap nemen is in een woord verrukkelijk. Zelfs op een roltrap kunnen ze hun bevlieging niet inhouden. Je moet opzij, opzij of ze Herman van Veen zelf zijn. Daarbij hebben die trapmensen op de televisie ook nog gehoord dat traplopen zo heel bijzonder gezond is. Makkelijk honderd jaar kunnen ze er mee worden, wanneer het niet meer is. En ze zeggen het met een blijmoedig gezicht of ze in verre toekomst helemaal zelf te voet naar het crematorium gaan. Maar zoals ik al zei: een blinde ziet in een oogopslag dat ik geen traploper ben.

En o jeetje, wat doe ik mijn ouders toch groot verdriet. Echt waar. Eerst heb ik bij de geboorte dat vervelende zuurstofgebrek en dan in Soest, in dat huis op de Oranjelaan, is de vraag van de dag hoe kom ik ooit de trap op. Nou gewoon tree voor tree. Maar nu er weer af. Mijn ouders kunnen me toch niet levenslang dragen. Geen nood. Ik ga een paar jaar later zo maar op mijn billen heel hard de trap af. Da's gevaarlijk, en helemaal niet goed voor mijn ruggetje, vindt iedereen nog, maar je moet wat.

Natuurlijk kan ik ook de leuning pakken en net als die oom op een avond, niet eens zo laat, in zijn grauwe lange onderbroek. Roets, roets gaat 'ie een paar keer achter elkaar langs de leuning of het zijn dagelijkse werk is. Goh, wat heeft oom een succes, de tantes komen niet meer bij.

Maar dat durf ik nog niet. Daarbij hoor ik moeder nog zeggen dat oom in zijn onderbroek nogal dronken is wanneer hij de leuning pakt. En ik drink nog niet. Alleen voor het eten, een plastic glaasje Pleegzuster Bloedwijn. Het spul is niet eens lekker. Maar ik mag weer niet zeuren. Het is heel goed voor me weet moeder, als de eerste beste huisarts.

Voor de trouwdag van mijn dochter oefen ik zogenaamd met haar best wel vaak om mooi filmisch de trap af te dalen. Een gek gezicht? Valt mee en niemand ziet het, behalve de hond dan, maar die houdt keurig daarover zijn bek.

In de huiskamer vieren we de hand van mijn dochter. Totdat iemand over het verlaagde plafond begint. Zelfs Marc vindt het plafond veel te laag en gaat op een stoel staan en trekt aan een plank met een gezicht van: dat heb ik er zo uit.

Wordt vervolgd.

Boudewijn Paans