Oude grachtje

Nog een geluk dat ik niet de enige ben die het adres niet weet. De chauffeur en zijn navigatie tasten eveneens in het duister. De situatie is als volgt. De beruchte vijf is al ver in de klok. En de zon houdt het, volgens afspraak, ook voor gezien. Samen met mijn dochter zit ik in een zogenaamde rolstoeltaxi. Te Utrecht zijn we 'ingestapt en het reisdoel is Laren, waar ik vandaag aan de dag sta ingeschreven. Maar daarover later wellicht meer.

Te Utrecht heb ik een paar uur gesproken met een mevrouw van de radiotherapie. En heus niet omdat ik ruim dertig jaar bij VPRO heb gewerkt. Nee, ik heb een boos plekje kanker op/in mijn wang. Visueel is het plekje in de Rotterdam verwijderd, maar achteraf gezien is dat misschien wel een vingeroefening geweest. Want het echte werk; een paar tanden trekken en een stuk of achttien keer onder een bestralingsding zitten of liggen is eigenlijk een betere oplossing.

Jammer voor Rotterdam, maar ik verhuis zoals gezegd naar Laren. Dus te Utrecht mogen ze mijn het probleem met het wangplekje verder oplossen. Maakt niet uit. Daarbij, in de Domstad zijn ze op slag veel knapper. In de Domstad hebben ze een apparaat waardoor mijn tanden niet getrokken hoeven te worden.

Is dat niet een wonder? Ja, dat is een wonder. Wat wil ik nog meer? Ik wil naar huis. Ja, ja dat willen we allemaal wel. Maar ik moet eerst naar Laren, want daar sta ik ingeschreven.
Gaan we nu eindelijk rijden met die rolstoeltaxi? Een momentje. De chauffeur van de taxi krijgt eerst nog een telefoontje. O jee, de mededeling is dat 'ie nog even over Amersfoort naar Laren moet. Ik denk nog dat 'ie ook via Laren naar Amersfoort kan, maar ik zeg niets.

Uit ervaring weet ik dat je vastgebonden in een rolstoel weinig of niets hebt te zeggen. En daarbij doen ze daar maar al te vaak of ze je zogenaamd niet kunnen verstaan. Hoogstwaarschijnlijk is dat taxihumor om te lachen. Humor in de categorie van: busje komt zo.

Moet je zien, we zijn nu al op de Soesterbergsestraat. Ik heb de villa Dennenrode jammer genoeg gemist. In die villa heb ik zogenaamd dansen en tennissen geleerd. Ik mis ook nog het huis waar Benny heeft gewoond. En ik mis op haartje na de woning van de familie Stuiver, met de twee dochters die voor geen cent deugden.

Alles gaat eigenlijk veel te snel in die rolstoeltaxi. De slordig aangewaaide herinneringen zijn al verdwenen voordat ze fatsoenlijk in beeld kunnen komen.

Maar een herinnering valt als een bom bij me binnen en die blijft heel opdringerig lang hangen. Het komt door die flat in het Soesterkwartier. Daar woont Kit, met zijn moeder en zijn zusjes. De moeder komt uit Rusland, wat te zien is aan de wijze waarop zij thee zet.

(Wordt vervolgd)

Boudewijn Paans