Stadhouderslaan

'Zou die lantaarnpaal nog in de tuin staan?' is de vraag van Maartje mijn dochter, als we langs het huis komen waar we twintig jaar hebben gewoond.

De paal is een cadeau van mijn schoonvader. Hij plant hem pontificaal in de voortuin in het andere dorp omdat die in de stad toch maar lag te slingeren. En kijk toch eens aan: de meer dan stadse lantaarnpaal is in mijn tuin, wat je noemt, de spreekwoordelijke kers op de taart.

En als ik tegen de dochter van mijn schoonvader zeg dat de voortuin wel een beetje op een Rotterdams plantsoen gaat lijken, nou dan moet ik niet zo verschrikkelijk zeuren. In plaats daarvan moet ik juist heel erg blij zijn dat mijn schoonvader dat allemaal voor me regelt. Want ik heb verre van groene vingers, hoogstens af en toe vieze nagels.

Dus tjeetje, wat ben ik vervolgens blij met de voortuin. En niet alleen in het heden. Jaren achtereen blijf ik blij. Want jaren achtereen win ik met gemak met de tuin van mijn schoonvader de eerste prijs in de tuinwedstrijd in het andere dorp.

Met als gevolg dat iedereen even de pas inhoudt om van schoonvaders tuinkunsten te genieten. Ja, ook de dorpsgenoten die zich zondags zo deemoedig naar het meer dan strenge gebedshuis spoeden.

Doorgaans keuren ze mijn perceel geen blik waardig. Mijn perceel is zondig, daar er zondags weleens was aan de lijn hangt. Maar hola: een wonder. Wanneer de tuin heeft gewonnen, dan wordt er door de gelovigen een oogje dicht geknepen, en kijken ze hun ogen uit.

Nou, en bij de burgemeester van het andere dorp kan ik helemaal geen kwaad doen. Vraag ik op een gegeven moment een bouwvergunning voor een nieuw huis? Geen enkel probleem, ik bouw maar wat raak, als ik de voortuin van mijn schoonvader maar met rust laat.

En nu wil Maartje die lantaarnpaal van vroeger in haar Baarnse tuin hebben. Heel eerlijk zie ik me dat niet een, twee, drie vragen aan de koper van mijn oude huis, dus ik antwoord maar dat de paal misschien niet zo'n zin heeft om nog een keer te verhuizen.