Drie Soester kunstenaars reflecteren op hun leven: ‘OnVoltooidVerledenTijd’

SOEST Het gaat níét over de dood. Dat willen kunstenaars Chris Rodenburg, Peter Schipper en Soraya van Houwelingen wel even gezegd hebben over hun expositie OnvoltooidVerledenTijd’ in HazArt. Ja, ouders zijn overleden, vrienden soms ook en zelfs geliefden. En zoiets zie je natuurlijk terug in hun werk.

,,Maar we doen liever niet te zwaar op de hand”, benadrukt het drietal, dat al eerder samen exposeerde. Het gaat niet over de dood maar over terugblikken. ,,Dat krijg je als je aan de tweede helft van je leven bent begonnen’, verklaart Soraya van Houwelingen. ,,Dan is er nou eenmaal meer om naar terug te kijken dan om nog tegemoet te zien.” Dat terugblikken doen de drie kunstenaars elk via een van de grote pijlers van het leven: de plek waar je bent opgegroeid, de familie waardoor je omringd werd en de vrienden die op je pad kwamen. Zaken die je vormen tot wie je bent. ,,Maar hoe, dat besef je later pas. Dat wat in het verleden ligt is nooit af, nooit voltooid. Het werkt altijd door tot in het hier en nu.”

SCHEPPINGSDRANG Neem Chris Rodenburg die opgroeide in de Haarlemmermeer. Waar ooit niks was, werd kunstmatig land gemaakt – als iets scheppingsdrang aanwakkert is dat het wel. Hij ziet zichzelf nog fietsen door dat vlakke land. In de verte zag hij de kerktorens, herkenningspunten in het landschap die jaren later een terugkerend motief zouden blijken in zijn sculpturen van pallethout. Die beelden van toen leidden tot het werk van nu: fragiel als jeugdherinneringen balanceren Chris’ houten objecten op aan elkaar gelaste spijkers die hij uit de pallets heeft getrokken. ,,Een wankel beeld op het punt van omvallen, eigenlijk ongeschikt voor de eeuwigheid”, legt Chris uit. ,,Net zoals het landschap uit je jeugd, dat is er op een dag ook niet meer.” En toch: zijn werk, het stáát er.

BLIKJE MET BRIEVEN Een paar jaar geleden kreeg Peter Schipper een oud blikje met brieven die zijn ouders in de oorlog aan familie schreven. Er werd daarmee een blik vol vragen opengetrokken, letterlijk. ,,Over heel veel dingen werd thuis niet gesproken, maar ik besefte ineens: dit is ook mijn geschiedenis.’ Zijn ouders vragen stellen kan niet meer. Maar zélf de puzzelstukjes bij elkaar leggen kan hij wel. En dat zie je op zijn doeken: schilderijen opgebouwd als collages, met portretten van zijn ouders, brieffragmenten, een hoekje voedselbon en afbeeldingen van een broertje dat jong overleed, maar waarover nooit werd gesproken. Zo creëert hij een vermoeden op het doek; een glimp van hoe het vroeger is geweest.

BIJZONDERE VROUWEN Ooit wilde Soraya van Houwelingen Bijbelse vrouwen schilderen. Ze vroeg zich af hoe een Eva er tegenwoordig uit zou zien, of een Lilith. Maar vrouwen uit de bijbel zijn al zo vaak geschilderd, bedacht ze zich, net als koninginnen, dames van adel en de vrouwen van rijke kooplui. ,,Ik wilde het persoonlijker: een eregalerij voor een aantal vrouwen die in mijn leven belangrijk zijn geweest, heel bijzondere, doodnormale vrouwen.” En dus maakte ze schilderijen van een aantal van haar vriendinnen ten voeten uit, fier rechtop, vrouwshoog. Soraya: ,,De mensen die heel dicht bij je zijn, die vertellen en beïnvloeden je het meest.” Sommigen van hen zijn er niet meer. Daar kijkt op het nippertje de dood toch nog om de hoek.

HAZART Naast het werk binnen dit thema is er van de drie kunstenaars nog andere kunst te zien. De tentoonstelling OnvoltooidVerledenTijd is te bekijken in Galerie HazArt aan de Pimpelmees 3, van woensdag 2 tot en met zaterdag 26 juni (10.00-17.00 uur, zaterdag tot 16.00 uur. Meert informatie op Kijk op www.hazart.nl.