Kindertijd op PWA-school Soest verbindt oud-klasgenoten nog steeds

SOEST Het nieuws over de voorgenomen sluiting van de Prins Willem Alexanderschool is als een bom ingeslagen. Ook bij menige oud-leerling. De teleurstelling is groot, ook over het feit dat het honderdjarig bestaan nu niet gevierd zal gaan worden. Een lichting van ongeveer een halve eeuw geleden doet verhaal.

Het honderdjarig bestaan van de school, wat groots gevierd had moeten worden, moet wijken voor teleurstelling. Dat is het gevoel dat momenteel overheerst bij oud-leerlingen van de Prins Willem Alexanderschool. Na 99 jaar gaat de school, officieel een locatie van De Startbaan in Soesterberg, dicht. Dat heeft het bestuur besloten vanwege een laag aantal leerlingen en een prognose die geen verbetering toont.

REÜNIE Oud-leerling Ilona: ,,Wat een schrik, onze vertrouwde school gaat sluiten! De PWA in Soest is een bron van een hele lange, bijzondere vriendschap. Sinds de reünie in 1996 hebben wij nog elk jaar een reünie met achttien oud-klasgenoten. We noemen ons de ‘PWA - de goeie ouwe tijd- club’.”

Caroline: ,,Alhoewel ik al jaren niet meer in Soest woon, zijn de herinneringen aan mijn basisschooltijd op de PWA nog springlevend. Bij juf van der Schoor in de klas, thuis bloembollen kweken en dan de tulpen en narcissen mee naar school. Ze werden in de gangen tentoongesteld. Vol trots kwamen onze ouders kijken. De hele school geurde naar lente. De handwerklessen van juffrouw Broekman. De gebreide rups, sokjes en de borduursels heb ik nog steeds. Na schooltijd bij elkaar spelen en eten, lopend of op de fiets. Dat was zo fijn omdat je zo dichtbij elkaar woonde.”

GEVOEL VAN GELUK Een gevoel van geluk opzoeken helpt je soms door donkere dagen heen, denkend aan je kindertijd bijvoorbeeld, stellen de oud PWA’ers. Spelend in de Soester duinen, in Park Colenso of de zomers doorbrengen in het Soester Natuurbad.

Sidney: ,,Het is onze kindertijd die ons vandaag nog verbindt, al meer dan vijftig jaar. Ook al woon ik tegenwoordig in Spanje, ik ben nog steeds jaarlijks aanwezig op onze reünie. Wij zijn een klas uit de jaren ‘70, die nog steeds samenkomen. Wij delen iets met elkaar dat je zelfs niet met je partner deelt, namelijk onze kindertijd.”

LOGEREN Ilona: ,,In 2017 hielden we zelfs een reprise van ons groep 8 kamp. We logeerden met z’n allen op luchtbedden in huis bij klasgenoot Caroline, die nu in Limburg woont. Een quiz doen over de school en Soest, poëziealbums lezen, foto’s bekijken en vooral heel veel herinneringen ophalen.”

Herinneringen worden moeiteloos opgesomd, zoals een musical toen meneer Van de Schoor met pensioen ging, knikkeren op het schoolplein, taart bakken voor meneer Kok die begin van het schooljaar jarig was.

Meneer Kok die ons gerust stelde dat vriendschap blijft bestaan, als je het goed hebt met elkaar, toen een van onze klasgenoten bleef zittenVRIENDSCHAP Sidney: ,,Diezelfde meneer Kok die ons gerust stelde dat vriendschap blijft bestaan, als je het goed hebt met elkaar, toen onze klasgenoot Henk bleef zitten. En wat had hij gelijk. We kwamen allemaal uit de buurt, speelden bij elkaar en liepen met elkaar naar school. Ouders kenden elkaar. Dat is zo belangrijk voor een wijk. En voor kinderen een heel vertrouwd gevoel.”

SYMBOOL Ilona: ,,De school, het gebouw, is voor ons en voor alle kinderen en hun ouders een belangrijk gebouw. Een symbool, een plek van herinneringen, een plek en tijd waar je soms naar terug verlangt. Je rijdt er wel eens voorbij, staat er wel eens stil, doet je stem in het tijdelijke stembureau. Mijmerend. Zoekend naar een wit paasei van steen, iets wat we jarenlang deden rond Pasen op het speelterrein.”

Caroline: ,,In deze tijd van i-Pads en smartphones gaat toch niets boven echt contact. In verbinding blijven met de gemeenschap om je heen is dan zo belangrijk. Voor kinderen, hun ouders en de ouderen. Laat dit belangrijke gebouw staan, bestaan, voor de buurt, de kinderen en hun ouders, Soesters. Het is en blijft een belangrijke verbindingsplek.”