'In de kerkbankjes sloeg de vonk over'

SOEST Het was een warme zonnige dag toen het huwelijksbootje van Joseph Klerks en Hilda Carli op 18 maart 1958 in Indonesië ging varen. Zestig jaar laten vaart de boot op een iets koudere dag. Met hun vijf dochters, de schoonzonen en dertien kleinkinderen werd het diamanten jubileum gevierd.

Peter Beijer

Hilda woonde in een meisjesweeshuis in Semarang in de provincie Midden-Java. Daar kwam zij de twee jaar jongere Joseph tegen. Hij was 16 en zij was 18. ,,Wij kenden elkaar uit onze buurt en in de kerkbankjes sloeg de vonk over", vertelt Hilda met een veelbetekenende twinkeling in haar ogen. ,,Hij zat in het jongenskoor en hij kon mij zien zitten in de voorste bankjes."

WITTE HUIS Vijf jaar later trouwden ze en het echtpaar kreeg in Indonesië vier dochters. In 1967 verhuisden zij naar Nederland waar ze via Overveen na twee jaar in het Witte Huis aan de Birkstraat kwamen. Joseph: ,,Daar werden de Indo's opgevangen totdat zij een huis hadden. We gingen in Soest wonen aan de Smitsweg, daarna het Choristenpad en nu aan de Johannes Poststraat. In Soest is onze jongste dochter geboren. Ik ben aan de slag gegaan als onderhoudsmonteur bij Schueler, daarna bij de Bernhardkazerne waar mijn dochter Barbara ook al 25 jaar werkt."

GASTVRIJHEID De gastvrijheid komt je tegemoet in het appartement van het echtpaar. De burgemeester is aanwezig om het diamanten paar te feliciteren. Er komt risolles op tafel, een Indische specialiteit. De gefrituurde snack is weer eens wat anders dan het standaard gebakje. Joseph en Hilda laten de trouwfoto uit 1958 zien. Een beeldschoon echtpaar kijkt de fotograaf aan. Vijf kopietjes van Hilda vertellen ondertussen anekdotes over hun gelukkige jeugdjaren in Soest.

ZORGZAAM Dochter Ciska: ,,Onze ouders zijn altijd heel zorgzaam geweest. Papa deed ook huishoudelijke taken. Strijken en ontbijt maken. Zondag werd er patat met een frikadel gehaald. Papa heeft mij een beetje verpest. Als ik een lekke band had, dan plakte hij die voor mij. Ik kan nu nog steeds geen band plakken." Hoe heeft Joseph al die jaren met zes vrouwen om hem heen beleefd? Glunderend: ,,Ik voelde mij de King and I, zoals in de gelijknamige film." Dochter Josie bevestigt: ,,Papa is nog steeds trots op ons. Voor onze vriendjes was het altijd even wennen hoor. Ha, ha, het duurde ongeveer een jaar of tien voordat papa met ze sprak." Schoonzoon Patrick Dorrestein: ,,Ik heb geluk gehad. Mijn vrouw Barbara is de jongste. Mijn vier zwagers hadden de weg geplaveid voor mij. Wij zijn altijd welkom geweest. Dit gezin is als een warm bad en bijzonder gastvrij en hartelijk."

EMOTIONEEL De band met Indonesië is altijd gebleven. Een aantal jaar geleden zijn Joseph en Hilda teruggegaan naar de plek die hen zo dierbaar is. Hilda: ,,We zijn naar de kerk gegaan waar wij elkaar ontmoet hebben en natuurlijk zijn wij ook naar het weeshuis gegaan waar ik ben opgegroeid. Onze kinderen waren er ook bij. De omgeving is nauwelijks veranderd. Het weerzien was voor ons emotioneel."