Oranjelaan

Het is zaterdagmiddag. En kijk, daar staat de vader van Erik weer te schoffelen. Hij doet het heel voorzichtig. Of 'ie bang is om de plantjes te bezeren.

Hij heeft me weleens verteld dat je planten en bomen met grootste gemak pijn, hele erge pijn kunt doen. Natuurlijk, wanneer je ze bijvoorbeeld geen water geeft. Dan gaan ze onherroepelijk dood.

Dat zegt de vader van Erik nu met iets van strengheid in zijn stem. Ja, zegt hij, dan gaan ze onherroepelijk dood, daar helpt geen moedertje lief aan. Wanneer je niet beter zou weten denk je dat de vader van Erik iets met de natuur of zo iets heeft.

Immers natuurliefhebbers hebben nogal eens de neiging om zich wat anders te kleden. Vooral wanneer ze enthousiast de natuur in trekken. Zie bijvoorbeeld maar eens die vogelaars in het wild.

Vooral wanneer ze dan ook nog op de televisie komen, nou dan doen ze net of het carnaval is. Vandaar dat je veinst dat de vader van Erik iets met de natuur heeft te maken. En dat komt dan allemaal weer doordat ene strikje. Het strikje dat de vader van Erik zo'n beetje dag en nacht draagt. Het is of hij er mee is geboren.

Zeker is het een en ander allemaal heel kinderachtig gedacht. En dat klopt ook nog, want ik ben nog maar een kind. En wees gerust, vooral geen paniek. De vader van Erik geeft gewoon les aan de Prins Bernhard MULO. De eerste en enige school in de omgeving met een verdieping. Daar geeft de vader van Erik les In een vreemde taal. In welke taal is me – heel dom – ontschoten. Maar hij schoffelt wel iedere zaterdagmiddag in de tuin. En dan maak ik vaak een praatje met de vader Erik. En dat praatje gaat dan ongeveer zo:
Dus je kan niet zeggen...

Nee, maar wel weer...

Dat kan, dat kan, als je dat wil wel zeggen, hoewel?

Oké, maar aan de andere kant...

Natuurlijk aan de andere kant, maar dat is nou niet dat je zegt...

Nee, dat niet, dat dus in geen geval, alleen...

Alleen is het weer niet dat je meteen zegt...

Ja?

Nee, dat zeg je niet meteen, hoewel...

Maar soms? Soms zou je...

Zeker, soms weer wel....

Dat schiet dan weer niet echt op...

Maar aan de andere kant...

Enz...

Boudewijn Paans