Prins Bernhardlaan

29 januari 2020 om 12:00 Column

Jaren staat de rode koffer in de kast van mijn werkkamer. Om precies te zijn is de koffer in kwestie oorspronkelijk zwart, maar daar de zwarte bekleding sleetse sporen krijgt, denkt moeder of vader weet je wat: die koffer wordt opnieuw bekleed. En niemand ziet of weet dat dit werkje gebeurt met stevig en afwasbaar kastpapier.

Uiteraard is het kastpapier van uitstekende kwaliteit, daar kan meneer Van Dalen van de Leca bazaar voor honderd procent voor instaan. En wanneer het zou moeten, steekt hij daarvoor met gemak zijn hand in het vuur. Nadat de TL-buis in de achterkamer is ingeschakeld gaan vader en moeder aan de slag met het restaureren van de koffer. Die innige samenwerking mag wel in de krant. Nou, bij deze.

Een goede vraag is nu: waartoe dient deze koffer eigenlijk? De koffer is de koffer van een groene schrijfmachine, merk: Olympia. Cadeautje van vader. Hoe hij aan de machine komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik zo'n machine niet kan missen, daar ik met een pen of potlood niet kan schrijven.

En achteraf bezien is dat in de jaren vijftig best wel moeilijk, niet alleen voor een spasticus. Ga maar na. Eerst maar eens de pennenhouder. Zonder gekheid is deze dun als een rietje en daarin moet dan ook nog een pennetje. En denk dan vooral niet dat je dan lekker aan de slag kunt. Nee, het pennetje moet eerst ingedoopt worden in het inktpotje dat warempel boven in de bank verscholen zit. Het inktpotje met het grappige schuifje.

Nou, en toen ik een keer had ingedoopt moest ik gelijk naar de achterste bank van de klas. O ja, en als ik zo met inkt zou blijven spetteren, zou juffrouw Van Arkel - daar heb je haar weer -het grote zwarte kachelscherm om me heen zetten. En die schattige juffrouw Van Arkel, ook bekend om haar fiets met het zeer geheimzinnige gezondheidszadel, doet het ook nog. Zonder te blikken of te blozen. En iedereen doet maar of het de gewoonste zaak van de wereld is: kind verstopt achter een groot zwart kachelscherm.

Nou, voor vader is het geheel niet de gewoonste van de wereld. Hij zorgt ervoor dat ik ook ik een schrijfmachine krijg. Af en toe mag ik wel eens op de zijne. Die brengt hij dan, heel gevaarlijk, op de bagagedrager mee naar huis, maar aan zijn gezicht is te zien dat dat geen gewoonte moet worden.

Dus op een goede dag verras ik juffrouw Van Arkel met mijn cadeau. Ze kijkt of ze water ziet branden. En nog sterker. Ik mag helemaal niet bij haar lievelingetjes voorin de klas zitten.

Ben je mal. Ik blijf met mijn machine maar mooi achterin de klas zitten omdat ze dat irritante getik niet aan haar hoofd kan hebben. De aansteller. En van die nieuwe rode koffer zegt ze helemaal niets.

Boudewijn Paans.

advertentie
advertentie