Jean Heijl neemt begin volgend jaar weer plaats achter de microfoon in de studio van Radio Soest. Hij ziet de toekomst met vertrouwen en positief tegemoet.
Jean Heijl neemt begin volgend jaar weer plaats achter de microfoon in de studio van Radio Soest. Hij ziet de toekomst met vertrouwen en positief tegemoet. Jaap van den Broek

Jean Heijl en 2019: vallen en opstaan

26 december 2019 om 18:04 Mensen

SOEST 2019 is voor Jean Heijl een jaar om snel te vergeten. Maar dat zal hem niet zo makkelijk afgaan, wat ook helemaal bij zijn jaar past. Een jaar met eerst dikke, vette pech en ruim een half jaar revalidatie tot een levensbedreigende situatie. Dit is geen zielig verhaal. Dit gaat over vallen en opstaan, letterlijk en figuurlijk.

Johan van Beek

Het is donderdag 17 januari in de ochtend. Zoals zo vaak trekt Jean Heijl zijn jas aan en loopt van zijn woning naar de studio van Radio Soest om het live-programma Eemland1Actueel te presenteren. Het regent pijpenstelen en het is koud, rotweer. ,,Op het zebrapad van de rotonde Dalweg-Beukenlaan voelde ik ineens iets tegen me aan en lag ik op het asfalt met gigantische pijnscheuten in mijn rechter schouder en arm. Bleek ik aangereden te zijn."

Omstanders ontfermen zich snel over hem, houden een paraplu boven hem en bellen 112. Een tijd later ligt hij in de ambulance. Op de SEH maken ze de optelsom: verbrijzeld scheenbeen (links) en een verbrijzelde schouder-kop (rechts). Na de eerste, corrigerende operatie aan zijn been en het terugleggen van zijn verbrijzelde kop van schouder moet Heijl elf dagen plat. Een tweede ingreep volgt, daarna buigen de chirurgen zich over zijn schouder. Nog een week blijft hij in Meander MC voordat hij onderdak krijgt in het Militaire Revalidatiecentrum in Doorn. Zijn woning zal hij drie maanden niet zien.

,,Op 18 januari besefte ik dat ik in één seconde uit mijn dagelijkse leven was gerukt. Je gaat malen: kan ik ooit weer lopen? Hoe gaat het met mijn arm, moet die er af? Gelukkig stelden de specialisten me snel gerust. Ze zeiden: het zijn zware operaties, maar daar ga je goed uitkomen. Het is vreselijk, maar uiteindelijk alleen maar bot, en dat heelt. Ik ben er niet zo van, maar ik heb toch maar een maatschappelijk werker laten komen toen ik in het ziekenhuis lag. Ze leren je dat het geen zin heeft om de waarom-vraag te stellen. Daar is geen antwoord op. Richt je op je toekomst, drukten ze me op het hart. Dat gaat op zo'n moment nog het ene oor in en het andere uit. Er waren veel tranen. Ik heb een aardig beroep in de filmdistributie, hoe zou dat gaan? Niet dat dat het belangrijkste is, maar het gaat wel door je hoofd. Ook daarmee moet je niet bezig zijn. In het revalidatiecentrum lukte dat niet meteen. Je zit daar midden in de ellende. De psycholoog zei: Op dit moment is wat jij hebt het belangrijkst. Blijf in het hier en nu, vertrouw op jezelf."

In Doorn duurt het zes weken voordat Heijl zijn schouder met nieuwe kop-prothese en zijn been met platen en 18 schroeven enigszins kan belasten. Het lopen gaat mondjesmaat. Het herstel vergt tijd. Maar ook de tijd, hoe traag die ook kruipen kan, doet zijn werk. ,,Op Goede Vrijdag, 19 april, liep ik, weliswaar niet als een kievit, het centrum uit. Ik kon alweer trappen lopen. Toen dacht ik: eens kijken hoe we het leven weer gaan oppakken. Dan ga je alweer plannen maken. Misschien zou ik in de zomer weer voorzichtig wat kunnen gaan werken."

Het is juli, een mooie zomerdag. ,,Ineens had ik moeite praten, net toen ik het normale leven weer aan het oppakken was." Weer moet Jean Heijl op consultatie bij een specialist. Die stelt de diagnose: myastenia gravis, een redelijk zeldzame aandoening. Voor de leken: een verslapping van de spieren, in dit geval in kaak en lippen, die zich bij Heijl ineens openbaarde. Alsof hij nog niet genoeg op zijn medische bord had gekregen.

De myastenia gravis staat los van het ongeluk. ,,Toen ze dat onderzochten, ontdekten ze een kwaadaardige tumor in mijn keel. Dat was mentaal de hele grote klap. Ik was het ongeluk al meteen weer vergeten. Ik heb gedacht: het is klaar, nu ga ik dood. En weer dacht ik: waarom moet mij mij dat overkomen?"

Vijf weken lang gaat Heijl elke doordeweekse dag naar het UMC om bestraald te worden, waarvan de laatste drie weken zelfs tweemaal per dag. ,,Veertig behandelingen. De bestraling zelf duurt maar twee minuten, maar je bent minimaal anderhalf uur weg. Je voelt er niets van, maar je bent kapot na zo'n bestraling.

,,Bijna drie maanden heb ik in onzekerheid geleefd. Je blijft malen, op en neer. Ik hield me vast aan de 80-90 procent genezingskans. Die is heel hoog, dan zijn de artsen optimistisch.

,,Het is moeilijk, ook voor je naasten. Wat die allemaal moeten meemaken. De ondergaan het ook, machteloos. Hoe je het ook bekijkt, je moet het eigenlijk alleen dragen, ongeacht of er mensen om je heen zijn. Ik heb gigantisch veel steun van mijn vrouw en van goede vrienden, ook in praktische zin. Je hoort vaak: je moet je zinnen verzetten, ga leuke dingen doen. Goed bedoeld, maar dat is de ergste dooddoener, vind ik.",,Het allermoeilijkste is de onzekerheid en de angst dat het terugkomt. Ik heb me voorheen wel eens gerealiseerd dat ook ik kanker zou kunnen krijgen, maar angst had ik niet."

Het laatste nieuws had niet beter kunnen zijn. Volgens de behandelend arts is Heijl weer helemaal schoon, wat is gebleken uit een scan die kortgeleden werd gemaakt.

advertentie
advertentie