Oranjelaan

Vader doet wat opschepperig over zijn recente aankoop. Wat het is? Wanneer het komt? Zijn mond blijft krikkrak op slot. Laat dat maar aan vader over. Hij werkt niet voor niets bij het Paleis.

Dat 'horen, zien en zwijgen' bordje, inclusief drie aapjes, hangt niet voor de grap boven zijn bureau. Daar heeft hij vast op gezworen en daarna beslist beide handen voor in het vuur gestoken. Maar een ding is zeker. De grote aankoop die hij heeft gedaan, ja, daar zal heel de laan van opkijken. En wanneer het een beetje meezit heel Soest. Ja, ja, daar is vader vast van overtuigd. Moeder probeert vader nog tot bedaren te brengen. Zet iedere dag zijn lievelingsmaaltijd op tafel. Hij krijgt tegen de gewoonte in twee koekjes bij zijn thee. En wanneer hij nog een borreltje wil, eentje zogenaamd om het af te leren, krijgt hij nog een borreltje, omdat we maar een keer leven, zegt moeder wanneer ze vakkundig de fles hanteert. Dan wordt er op een woensdagmiddag aangebeld. Hoezo woensdagmiddag? Kan niet missen. Op woensdagmiddag ben ik vrij van school. Oké? Dus er wordt gebeld. Lopend naar de voordeur zegt moeder dat ze niets meer aan de dierenbescherming geeft, omdat ze niet aan de gang blijft. Op de stoep staat een meneer. Ik hoor hem vragen of hij even binnen mag kijken en hij zegt erbij dat het van vader mag. Heel persoonlijk vind ik het een vreemde vraag, maar mij wordt in de jaren vijftig niets gevraagd. Daarbij steekt de man, die net heeft aangebeld, vrij nieuwsgierig zijn blozende hoofd om de hoek van de kamerdeur. En na een seconde of drie zegt hij dat 'ie het wel heeft gezien. Dagen daarna tasten moeder en ik weer in het duister omtrent de man, die is komen kijken. O nee, zelfs vader weet weer eens van niets en dan? Inderdaad, dan gaat opnieuw de bel.

Op de stoep staat de man van die ene woensdagmiddag. Hij is vergezeld van een jongen en heeft een soort ingepakte speer in zijn hand. Natuurlijk komt de man verder. Hij weet de weg. En vader vindt het goed. In de kamer pakt hij het pakketje uit. Het is geen speer. Het is een glazen staaf met melk erin. Daar moet de man om lachen en de jongen ook. Natuurlijk, want die staafmelk is de nieuwste TL- lamp uit Eindhoven. Met heel zuinig daglicht. Zo'n lamp heeft de Prins trouwens ook.