Stadhouderslaan

Heb ik dan eindelijk fysiotherapeute mevrouw Groen in een ziekenhuis te Hilversum gevonden om de overleden Joop Pas te vervangen. Begin ik zelfs op betere voet te staan met de dienstdoende parkeerwacht, die trouwens nog steeds van mening blijft dat ik onmiddellijk een invalidenparkeerkaart moet aanschaffen. En wat doe ik? Inderdaad, ik ga verhuizen naar Rotterdam. Nog een geluk dat Anna mee verhuist, wat misschien ook een beetje komt omdat ze in de stad is geboren.

Een feit blijft dat ik wel naar fysiotherapie moet. Niet dat dat in mijn geval veel helpt. Stiekem wordt die spasticiteit van mij alleen maar erger. Ok, om dat wat in de hand te houden ga ik trouw naar die therapie. Nu alleen nog een goede therapeut. Hoera, mijn oudste zoon vindt er eentje, in een deel van Rotterdam. Het is een eindje rijden, maar dat is geen punt, ik ben toch gepensioneerd.

Mijn nieuwe Joop Pas in Rotterdam is mevrouw Janssen. Ze zou zo mijn dochter kunnen zijn en heeft aan haar stem te horen vast op hockey gezeten. Maakt allemaal niet uit.

Die mevrouw Janssen leert me bijvoorbeeld wel om fatsoenlijk met mijn wandelstok te lopen. Heel eigenlijk moet de stok een mooie rollator zijn, maar heel gek, zo'n rollator gaat vaak met mij op de loop en dat kan volgens het boekje niet de bedoeling van een rollator zijn. Vandaar die stok.
En het is geen gewone stok. Dat vindt de meneer die mij de stok verkoopt trouwens ook. Hij heeft een ergonomisch handvat en je kan hem ook nog inschuiven. Bij wijze van spreken steek je hem zo in je binnenzak. Heel makkelijk voor als je op reis gaat.

En wanneer mevrouw Janssen klaar is met haar therapie is het nog niet afgelopen. Eigenlijk begint het dan pas. Mevrouw Janssen kijkt me dan na op de parkeerplaats of ik wel mooi genoeg naar mijn auto loop. Eigenlijk net als moeder, die me vroeger heel kritisch nakeek, wanneer ik op het tuinpad van de huisbaas naar de straat liep. Een verkeerde stap en dan klapte moeder nogal hard in haar handen om me te corrigeren. Gelukkig laat mevrouw Janssen het applaus achterwege.

Na het herseninfarct raak ik ook mevrouw Janssen uit het oog. Echte therapie is meer een goedbedoeld tijdverdrijf geworden. In een beroemde Rotterdamse revalidatiekliniek geloven ze niet eens dat ik ooit heb gelopen. Nou ja zeg. Ik wil nog een potje ruzie maken maar dat hoeft niet eens. Ik heb nog een video bewaard waarop ik werkelijk een geweldige loopanalyse doe.

Maar het wordt nog vreemder. Op een dag raak ik op Facebook bevriend met ene Annelieke Janssen. Inderdaad dat is dezelfde mevrouw Janssen uit Rotterdam. Zij heeft nu in Soest een praktijk en rent vrolijk met haar cliënten door bos en duin. Ergo, ik had net zo goed in Soest kunnen blijven wonen.

Boudewijn Paans.