Soesterbergsestraat

Wat zegt moeder? Ze fluistert, dat ze in godsnaam niet naar zo'n verpleegtehuis wil. Over mijn lijk, zegt ze nog net niet, maar intussen kijkt ze wel zo.

Moet je trouwens zien hoe moeder er die middag bij ligt. Geen gezicht, haar hoofd steekt bijna onder het dressoir. Het is net of ze een gevallen gebaksvorkje zoekt.

Daar moet beslist de dokter bijkomen, vindt een vriendin die op theevisite is. Dat is geen punt. Rudi, moeders huisarts woont letterlijk naast de deur. Na wat geklop en geluister betrekt het gezicht van de altijd zo vrolijk arts. Moeder moet onmiddellijk naar Zonnegloren.

Daar constateren ze vervolgens bij haar een herseninfarct. Praten lukt nauwelijks nog. En staan en lopen gaat voor geen meter meer. Maakt niet uit, staat het gezicht van moeder. Ze bedoelt opnieuw dat ze in geen geval naar zo'n verpleegtehuis wil.

Gek, maar ik begrijp moeders aversie tegen zo'n tehuis niet. Op weg naar school te Amersfoort kom ik ieder keer langs zo'n locatie. Niets aan de hand. Zie maar eens hoe daar ordentelijk en grondig wordt gelucht. En de ellenlange vitrages lijken me iedere keer weer heel hartelijk toe te zwaaien.

En dat is nog niet alles. Op een bonte avond in het tehuis treed ik er zelfs op.
Niet in mijn eentje, ik ben geen enge clinic clown. Nee, ik doe het met een paar klasgenoten. We zijn uitgeleend aan het Amersfoortse vormingsinstituut Middeloo. Onder leiding van een cursist spelen we er vrij modern toneel, helemaal geïmproviseerd, dus zonder tekst.

Dat gaat goed. Zo goed dat ik ons zelf stiekem al in grote theaters zie staan. De recensies in alle kranten zijn natuurlijk daverend en de weg naar het buitenland ligt wagenwijd open.

Uiteraard allemaal onzin. Met mijn klasgenoten kom ik, zoals gezegd, niet verder dan het verpleegtehuis, waar het vaak buiten naar de Erdal fabriek ruikt. En daar hebben we best wel wat succes met ons geïmproviseerde toneelstuk.

Niemand in de grote bedden en in de reuze rolstoelen neemt de benen. En zowaar klinkt er aan het einde van de avond ook nog een heel gemeend, en warm applaus. Best wel bijzonder, want probeer zelf maar eens voor de aardigheid met een hand te klappen.

Zeg, maar moeder met haar herseninfarct moet echt niet denken dat ze daar in Zonnegloren kan blijven wonen. Al heeft ze alweer praatjes voor negen, het verpleegtehuis, waar ze beslist niet naar toe wil, is onverbiddelijk haar volgende adres. Gelukkig stopt de postbode die brief in mijn bus.

Wordt vervolgd

Boudewijn Paans