Oranjelaan

23 januari 2019 om 14:36 Lokaal/Column

Na moeders begrafenis moet haar huis worden ontruimd. Ik voel me een dief in paniek, die in de gauwigheid pakt wat er is te pakken. Rustig maar. Het zijn dingen van je moeder. Spullen die herinneringen aan haar een handje helpen.

Ik noem bijvoorbeeld die glazen koektrommel. Daarin worden alleen de visitekoekjes bewaard, zoals bokkenpootjes en grote krakelingen. Zo'n deftig koekje uit de glazen koektrommel pikken? Ik durf het niet.

Ik noem de borden. De Delfts blauwe borden. Ik tel er er wel een stuk of zes, zeven. Moeder is er erg zuinig op. Je mag er niet eens naar kijken. En vader heeft ook ooit gezegd dat het bijzondere borden zijn. Dus na moeders dood laat ik in die winkel tegenover De Vergulde Pollepel de borden taxeren. Ze zijn nep.

En ik noem dat ene houten bankje. Sinds ik in Soest woon, staat het bankje er, omringd door wijnranken, onder het balkon achter de achterdeur. Ik heb er weleens 's nachts op gezeten. Niet voor de lol maar voor straf. Ik ben te laat thuis, dus die achterdeur is op slot.

Maar het bankje is eigenlijk de plaats van meneer Kaats, handelaar in petroleum en nog veel meer. En om de stinkschade, vooral zomers, in huis te beperken kent Kaats zijn plek.

Het is trouwens een bankje van niets. De poten zijn met een aparte Franse slag bewerkt en hier en daar is het zitgedeelte vast vaak bezocht door de houtworm. Maakt niet uit. Het bankje komt wel van mijn opa's schip en staat ruim honderd jaar geleden in het roefje. En de vaste ligplaats van het schip is een paar honderd meter verwijderd van de plek waar ik nu woon, hier in de stad.

Iemand zegt dat het bankje mooi past bij de voordeur. Die iemand heeft ook nog gelijk.

Kijk maar, wie er steevast op dat bankje zit. Inderdaad dat is mijn schoonmoeder. Ze is een dagje gezellig op bezoek geweest, maar aan alles komt altijd een eind. Schoonmoeder interpreteert het nogal ruim. Nee, we hoeven haar onder geen beding naar huis te brengen.

Ze heeft toevallig wel haar eigen busje, zegt ze op een toon of ze het voertuig zelf bestuurt. En dat busje wil ze voor geen goud missen en daarom zit schoonmoeder alvast een uur van te voren bij de voordeur op het bankje. Nee, ze is met niets meer aan tafel te lokken. Zelfs niet met nog een likeurtje.

Ik weet het, achteraf is mijn gezeur tegen schoonmoeder natuurlijk meer dan kinderachtig. Want ik zit jaren later uren op hetzelfde bankje. Uiteraard heb ik weer wat gekocht op het net. En omdat de bestellers sneller zijn dan ik zit ik zogenaamd geduldig op mijn post.

Ben trouwens benieuwd waar het bankje na mijn dood naar toe gaat.

Boudewijn Paans

advertentie
advertentie