Julianalaan

16 januari 2019 om 14:33 Lokaal/Column

Ik ben te laat voor het avondeten. En niet een beetje. Moet je zien, de anderen zitten al bijna aan het toetje. Nou, en dat betekent straf, wat denk je: regels zijn tenslotte regels. Maar de kans is nogal klein dat ik zonder eten naar bed moet, want dat is dan weer zonde van het eten.

Wel moet ik vertellen waarom ik zo laat ben en niet alleen mijn schouders ophalen. Thuis zeggen ze dat ze daar helemaal niets aan hebben. Nou, zeg ik nog iets?

Ik hoor alleen nog het geluid van de scharrelde. Dan vragen ze het nog een keer, net of ik ook nog hardhorend ben of zo.

Daar sta ik dan terwijl zij aan tafel intussen al het toetje voor hun neus hebben. Zou ik eigenlijk ook wel trek hebben, maar ik krijg niets. Eerst moet ik vertellen waarom ik zo laat ben, daar regels nog steeds regels zijn.

Ik krijg vast een kop als vuur omdat ik het zelf ook nogal een bezopen reden vind. Ja, wie doet dat nu? En niet eventjes, ben je mal. Heel de middag hang ik er rond. Een mevrouw is nog komen vragen of er iets aan de hand is, maar ik heb toen gezegd dat er helemaal niets aan de hand is.

Oke, oke ik ben nog heel klein. En het gebeurt allemaal in de Julianalaan met de grote bomen. Daar zie ik die koets. Nog nooit heb ik zo'n aangeklede koets gezien. Ja, in een tijdschrift bij de kapper zie ik hem ook. Maar ik weet eigenlijk niet of de wielen even groot zijn. In een tijdschrift kunnen ze je alles wijsmaken heb ik weleens gehoord.

Maakt niet uit. In de laan achter ons zie ik hem dus in het echt. Die rouwkoets. Het is eigenlijk net een huisje op wielen, een circuswagen maar dan anders.

En er staan ook nog twee pracht paarden voor de diep zwarte koets. Doodstil staan ze daar waarschijnlijk te wachten op de dingen die gaan komen. Alleen komt er helemaal niets. De paarden voor de koets hebben wel iets arrogants. Of ze persoonlijk de weg naar de hemel weten.

Voor geen meter lijken ze op het vaal bruine paard voor de wagen van de schillenboer. Dat heeft iets van: als je voor dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje. In die stemming laat 'ie zijn hoofd vaak hangen.

En als het lacht, breeduit met de tanden bloot, zie je duidelijk dat het in geen jaren die tanden heeft gepoetst. O ja, en wanneer het vaal bruine paard het niet naar zijn zin heeft of wie weet misschien wel boos is, probeert het de klinkers uit de straat te schrapen. Dat zie ik de twee paarden voor de rouwkoets nog niet doen, maar wat ze wel flikken is dat ze een voor een de straatgoot vol plassen. Nou en dat is voor thuis geen reden om te laat voor het avondeten te komen.

Boudewijn Paans

advertentie
advertentie