Prins Hendriklaan

19 december 2018 om 10:00 Lokaal/Column

Ik weet het nog. Bij de grote groen uitgeslagen steen in de tuin woont Loesje met de lange, dikke vlechten. Zes jaar zit ik bij haar in de klas en Loesje is weer de hartsvriendin van Mieke die dichtbij de houtwerf woont. Wat ik weer niet weet is dat naast die grote steen in de tuin de enige rijinstructeur in Soest woont die het aandurft om mij autorijles te geven. Het is in een echte Ford Anglia met die naar binnen hellende achteruit. En ik kan al joy-rijden.

Ik ontdek mijn rijinstructeur tijdens een ritje door Soest nergens naar toe. Maartje rijdt en ik zit naast haar en ik ben de oude man die reutelt over toen en vroeger. Ik wijs bijvoorbeeld naar het huis van de communist. Braaf heeft hij om de zoveel tijd een vuurrood verkiezingsbord in de voortuin geplant.

En o jeetje, daar is weer de woning van de melkboer, waarmee moeder op het rood-wit betegelde stoepje van ons huis een meer dan vreemde relatie heeft. Want de ene keer krijgt de melkboer als een kleine jongen erg op zijn kop omdat 'ie zomaar zijn duim in de maatbekermelk laat bungelen. En de andere keer staat de melkboer met moeder vrolijk te borrelen, omdat er kennelijk iets moet worden gevierd. En heel vreemd,op één been kan de melkboer nooit lopen.

Het ene huis of beter het grote, witte koetshuis staat er ook nog. Even onaantastbaar als vroeger. In gedachten neem je daar je pet voor het pand af. Later niet meer. Mijn oudste zoon en vrouw zijn er kind aan huis. En we vieren er een stukje van nieuwjaarsnacht. Heel gek, maar met de heer des huizes speel ik nog een soort All in the family. Natuurlijk ben ik weer Meatball. Ik werk bij de VPRO en de heer des huizes die voorzitter van de VARA is, vindt dat drie keer niets. Gelukkig nieuwjaar.

En dan is daar dus nog steeds mijn rijinstructeur. Meneer Tabernal heet hij, vast Charles voor vrienden. Als een opgeschoten jongen met een nieuw overhemd aan staat hij in zijn zonnige voortuin. Een auto op de oprit is een slagje scheef geparkeerd. Net of de auto nog mooier op de foto wil.

Maartje stopt. Het raampje zakt in de deur. En ik zwaai. Aarzelend zwaait de man in de trein terug en doet een paar stappen in de richting van het trottoir. Dan begint hij harder te zwaaien en roept mijn naam. Charel roep ik per ongeluk terug. Dan heeft hij mijn hand te pakken. En het verleden komt weer terug.

De lol van de eerste lessen in de stille lanen van Baarn. En de wat ongemakkelijke vragen, ingefluisterd door moeder, laten de instructeur koud. Wat kan hij nu aan de natte muur van ons balkon doen, ook al is zijn vader onze huisbaas.
Ach, en rijden hoeft meneer Tabernal me eigenlijk niet te leren. Hij moet me alleen het joy-rijden afleren.

Boudewijn Paans

advertentie
advertentie