Oranjelaan

Het moet ergens zijn begonnen om een naam aan je huis te geven. Zelf heb ik op het punt gestaan om ons huis, in het andere dorp De Rabobank te noemen. Lijkt me wel leuk, maar thuis vinden ze dat niet leuk. Maar goed, vroeger bij ons in de laan lustten ze wel pap van huizennamen. Ik noem er een paar, ik ben nu toch bezig.

Wat bijvoorbeeld te denken van het huis dat 'Hier is het'. Die naam hoor en zie je trouwens nooit meer. Het pand zou nu heel eenvoudig 'U heeft uw bestemming bereikt' heten. En naast het wat versleten 'Oost – West Thuis Best' is daar de woning, die heel gestudeerd door het leven gaat als 'Carpe diem.' Jarenlang geen idee wat dit betekent. En thuis weten ze ook al van niets, maar zoals gezegd moet het vast iets heel deftigs zijn, want de kinderen daar gaan helemaal in Baarn op school.

Heel duidelijk en bijzonder is natuurlijk het pand dat gewoonweg 'Vreest niet, gelooft alleen' heet. Het wordt bewoond door de zusjes Pontier. Ik ben er zo'n beetje kind aan huis. Kan ik niets aan doen. De zusjes lokken me geraffineerd binnen met snoep en koek. En eenmaal aan tafel, met de fruitschaal op een gehaakt kleedje, is het eerst heel lang en eerbiedig bidden en daarna gaan de Pontiers me leren om heel netjes, tussen lijntjes, te schrijven. Dat laatste is de zusjes niet gelukt.
De topper qua huisnaam op de laan is natuurlijk 'Stekeltje'. Je zou maar tegenover het huis wonen. Het gelach in de laan is niet van de lucht. En het is niet uitbundig ha, ha, ha. Nee, het is meer van hi, hi, hi. Tenslotte gaat het wel over gelach in Soest. Eerst denk je nog dat men plezier heeft om die zogenaamde watertoren, die al jaren droog staat.

Maar nee, het ge-hi is dus om 'Stekeltje'.

Het huis heet zo omdat meneer en mevrouw Steketee met hun zoon er wonen. En dat is nog niet alles. Van buiten en van binnen is het verreweg het schoonste huis van heel de laan, zegt moeder zelf. Ik heb het zelf nooit kunnen checken. Ik ben nooit binnen geweest. Mijn hoge schoenen zijn altijd te smerig. Die moeten altijd uit alsof het huis verdorie een moskee is.

Voor mijn oudste broer Werner staat echter de deur altijd open. Uiteraard omdat hij vaak oppas is, maar ook wanneer hij iets geheims voor moeder wil maken. Dat daarbij gefiguurzaagd moet worden, vindt mevrouw Steketee maar zo, zo.

Tenslotte mag Werner op een tapijt kranten en met de ramen open zagen. En hij zaagt de letters MARTHA, lijmt de naam op een bordje. Vervolgens schroeft mijn broer midden in de nacht het bordje op ons huis. Trost toont Werner, de volgende ochtend, moeder zijn verrassing. Moeder is perplex. De naam MARTHA moet onmiddellijk van het huis.

Boudewijn Paans