"Wij zijn er even niet"

Dagelijks rij of fiets ik er langs. Een huurwoning met een ruime achtertuin. Aan de inrichting kon ik zien dat er geen jonge mensen woonden en ik vroeg me regelmatig af hoe lang het nog zou duren voordat ik zou zien dat de vitrage voor de ramen weg zou zijn en de opgezette uil niet meer in het zijraampje zou staan.

Deze zomer was het zover, het huis was leeg. Ik zag dat er hard gewerkt werd en stelde me voor hoe blij de nieuwe bewoners zouden zijn met zo’n mooi plekje in Soesterberg.

Totdat ik zag dat er een rolgordijn hing met de tekst “Wij zijn er even niet”, en de banner met het logo van Portaal op de zijmuur hing. Mijn plaatsvervangende blijdschap voor de nieuwe huurders spatte uiteen toen de realiteit tot me door drong; hier gaat niemand wonen!

Er schoten allerlei gedachten door mijn hoofd. Er is toch zo’n krapte op de woningmarkt? Hoe moeilijk is het voor jonge mensen om een betaalbare plek voor een zelfstandig bestaan te vinden? Wat hebben de ambtenaren in Soest hiervan gevonden of was het niet meer dan het doorklikken van een formulier via een aantal computers waar uiteindelijk bijna blindelings een handtekening onder kwam? Was het dorpshuis De Linde die 50 meter verder staat, niet een prachtige plek voor die paar uur? Met als voordeel dat sociale ketenpartners, o nee het nieuwe woord is netwerkpartners, elkaar eens wat vaker zien?

Kan dit zomaar?

Kantoor in de wijk… waar het rolgordijn een paar uur per week omhoog is.

Kantoor in de wijk… “Wij zijn er even niet”.