Amsterdamsestraatweg

26 september 2018 om 17:47 Lokaal/Column

Uitgenomen worden door de kinderen. Mooier is er toch niet? Dat zo'n belofte met gemak een jaar of zes oud is maakt niets uit. En dat je diezelfde kinderen er ook nog een paar maal voorzichtig aan moet herinneren is meer dan logisch.

Ze hebben wel meer aan hun hoofd dan de ouders mee uit te nemen. Ik neem me zelf maar. Met moeder kom ik op het laatst ook niet verder dan twee uurtjes in het Zwaantje.

Maar terug naar de actualiteit van een paar maanden geleden. Het uitje is naar Paleis Soestdijk: The Analogues, muziek van de Beatles. Een repeterende vraag vandaag aan de dag is vaak: hoe gaat opa ernaartoe?

Nou, opa gaat dit keer op de z.g.a.n. scootmobiel van mijn dochters buurvrouw in Baarn. De scootmobiel staat altijd binnen omdat de buurvrouw het vertikt om op zo'n gek ding te gaan zitten. Ik zit er niet mee en daarbij is die scootmobiel er dan ook een keertje uit.

Aha, daar is de tuin van Paleis Soestdijk al. Het feest der herkenning breekt voor mij aan. Kan ik ook niets aan doen. In de jaren vijftig ben ik kind aan huis in de tuin, waar nog mannen met een witte helm op bij het hek staan. En waar het water in de vijver heel geheimzinnig ijshard wordt.
Maar het absolute tuin-hoogtepunt is uiteraard de verjaardag van koningin zelf. Ieder jaar weer op dertig april. En omdat vader voor de jarige werkt mag ik in de tuin naar het defilé kijken. Een hele eer. En dat vinden ze in de klas van de lagere school nou ook. Vooral de meisjes.

Jeetjemina wat zijn ze stuk voor stuk aardig voor mij. Het begint eigenlijk al aan het begin van de feestelijke maand. Eerst denk ik nog dat het een wat uit de hand gelopen 1-april grap is. Iedereen wil mijn boeken kaften en eigenlijk is dat heel gek, omdat er geen boek is te kaften.

O ja, veel meisjes willen ook opnieuw die vervelende veters in mijn grote hoge schoenen eens strikken, omdat dat veel lekkerder loopt, zeggen ze dan met een heel ernstig gezicht of ze zelf ook op hoge schoenen lopen.

Allemaal grote onzin. Ze willen op dertig april allemaal met me mee. Dat vinden de meneren met die witte helmen vast niet goed. Maar ook omdat ik niet kan kiezen wie ik meeneem, sta ik jaren heel saai alleen met moeder en haar vriendin naar dat defilé te kijken.

Ruim zestig jaar later is iedereen er. En iedereen is heel vrolijk en heel romantisch. All you need is tenslotte love. Ik leer in de paleistuin ook zonder handen een plastic glas bier te drinken. Best wel handig. Slechts een moment kijk ik door de ogen van Prins Bernhard en wil schreeuwen: pas op mijn gras!!!

Boudewijn Paans

advertentie
advertentie