Stadhouderslaan

12 september 2018 om 17:54 Lokaal/Column

Het is ochtend en ik lig op bed. Ik open alvast een oog en zie een schim. Voor de zekerheid open ik nog een oog. Ik heb er tenslotte twee. Ik zie het nu duidelijker: de schim is Anna, mijn vrouw. In een witte overall draait ze zich een paar keer in de spiegel om. Misschien is 'ie wel leuk voor Portugal, zegt Anna tegen niemand. Portugal? Ik doe mijn ogen weer dicht en ik zie ze weer staan. Arie, mijn vriend, en de man die Portugal hier in Nederland op de kaart heeft gezet, zegt 'ie zelf.

Het is zaterdagmiddag en het duo heeft een probleem. De diapresentatie over Portugal voor reisagenten klopt niet. Nou en? Of ik even naar het probleem wil kijken. Dat ik weinig van Portugal weet hindert in de reclame helemaal niets. Die dia's zijn veel erger. Ik haat namelijk alles wat met dia's heeft te maken. Altijd is er wat met dia's. Of met de projector. Of het snoer van de projector is te kort. Of de dia's staan op hun kop. Oke, een keertje is dat best lachen. Of de stoppen slaan door en de meneer die over stoppen gaat is ziek. Maar goed, Arie is je vriend en daarvoor ga je door het vuur staat in sommige boeken. En achteraf hoor ik zelfs dat die diapresentatie wonderwel is geslaagd. En van de Portugalman bekom ik zo maar een geheel verzorgd reisje. Inderdaad, naar Portugal.

Daar kijkt de Portugese taxichauffeur in Algarve ook van op. Er moeten wel drie collega's aan te pas komen om hem de weg naar het hotel te wijzen. Dat het een geheel nieuw hotel is zie je zo. De eerste gast komt niet verder dan de hoge stoep. Ach, wat hindert het. De eerste gast is toevallig Ted de Braak. We kennen elkaar van een of ander vrolijk interview. En later, als we eindelijk naar binnen mogen, brengen wel drie obers een glaasje wijn.

De volgende ochtend is Anna verdwenen. Hotel - nieuwigheidje? Onzin. Ze staat al in het pittoreske Portugese haventje waar de tijd heeft stil gestaan. Natuurlijk heeft ze die smetteloze witte overall al aan. En ze wenkt me enthousiast. We mogen mee uit vissen. Dus ik kom. De noeste vissers vinden mij ietwat een tegenvaller. Ze hadden vast alleen met Anna een ommetje willen maken, maar ja.

De visboot mag zelf geen naam hebben. Van enig visgerei is geen sprake. Wel hebben de vissers de grootste lol en raken niet uitgekeken op Anna's overall. Gebeurt er nog iets, wil ik bijna schreeuwen? Zeker. Bij een boei trekt een Portugees aan een touw. Zo haalt hij bruine potten met gaten uit zee. Soms zit in zo'n pot een inktvis. Heel langzaam maar zeker raakt de boot gevuld met aardewerk.

We lijken wel een volgboot van de firma Blokker. Plaats voor bemanning en passagiers is er nauwelijks. En de golven worden steeds hoger en ik doe het misschien al wat in mijn broek. Ben heel blij dat ik geen witte overall aan heb.

Boudewijn Paans

advertentie
advertentie