Oranjelaan

Dus moeder revalideert in het militaire revalidatiecentrum in Doorn en ik heb als ervaringsdeskundige iets gedaan op dat internationale congres te Noordwijkerhout. Dik voor mekaar zou je denken. Niet dus. Kijk, maar eens wie er die avond bij het bezoekuur aan de voordeur van militaire revalidatiecentrum staat. Inderdaad het is de baas van het centrum, die mij trouwens ook heeft uitgenodigd voor dat internationale congres.

De baas van centrum, verkleed als majoor denk ik, kijkt streng in mijn richting. In een flits schieten mij een paar oorzaken voor die strenge blik te binnen.

Ik ben niet in dienst geweest. Hartstikke oneerlijk, want mijn broers gaan wel. De een komt bij de luchtmacht. Daar houdt hij vanachter een groot radarscherm de Rus in de gaten. Dat doet hij trouwens met een hele grote koptelefoon op, waaraan ook nog een microfoon zit. Voor de grap zet ik het ding weleens op. Super stoer. En mijn andere broer zit bij de geneeskundige troepen, maar in de keuken maakt hij er een potje van.

Nou en mijn oproep voor militaire dienst is vast en zeker door vader eigenhandig achterovergedrukt, zogenaamd om teleurstellingen te voorkomen. Doodzonde, want ik dacht weer dat ik prima ingezet kon worden als heel geheim wapen.
De directeur kijkt nog steeds boos en met een uitermate lange en dreigende wijsvinger gebaart hij me om even mee te komen.

Nu ben ik er gloeiend bij, want ik heb daar op het internationale congres over slappe en spastische ledematen op het toneel zo maar een grapje gemaakt. Eentje over zo'n elektronische aanwijsstok met een lichtje. Ook al ben je van beton, probeer dat lichtje maar eens stil te houden. Dus zeg ik dat iedere spreker met zo'n stok een beetje spastisch lijkt. Ha, ha, ha?

Tenslotte slikt de directeur manmoedig en zegt: het gaat om uw moeder. Wat we nu krijgen is het volgende. Moeder bemoeit zich tijdens de therapie op de zaal werkelijk overal mee: hoe de mannen moeten buigen en strekken. Schande. De directeur stampvoet nog net niet. Ik begrijp toch wel dat hij zo geen orde kan houden.

De problemen van de directeur zijn me bekend. Sterker, ik ben er mee geboren. Moeder heeft er een handje van om iedere stap van mij te corrigeren, uiteraard voor mijn eigen bestwil.

Ik beloof aan de directeur dat ik het tegen moeder zal zeggen. Natuurlijk doe en durf ik dat niet, Daarbij is moeder in Doorn uit gerevalideerd, en ze is dankzij haar huisarts Rudi welkom in Molenschot. Nee, ze blieft daar geen kamer met uitzicht op het kerkhof, want daar kan ze nog lang genoeg liggen.

Boudewijn Paans